Solmuş Ayçiçeği Ruh Hali


   Normal şartlarda blogum sadece kültürel beğenilerimi unutmamak için açtığım bir blog olarak tasarlandı. İnatla ve bütün değişken ruh hallerimin klavyeye sıçrama isteğine karşı koyarak ruhsal hallerimden bahsetmeyeceğim dedim. Ama karşı koyamadım.

   Gidip gelen havalardan olduğunu umduğum bir manik-depresif haller mevcut bu ara. Güneş varken alabildiğine mutlu, umutlu ve heyecanlıydım dün. Bugünse bir fırtına ve somurtuk,konuşmaya üşenen bir ben. Kendimi ayçiçeği gibi hissediyorum ya. Güneş varsa ben varım; yoksa solgun...

   Ahh dün... Sanki yıllar önce gibiydi. Ne kadar heyecanlıydım. Denizi gördüm uzun zaman sonra. Hem de bahar dönük mis gibi bir havada. Martılar falan... Bugünse bildiğin kargalara kaldı.

   Hayatı sorgulama durumunun ne zaman sona erdiğini merak ediyorum. Ve bunu ömrünün son zamanlarını yaşayan birilerine sormamak için zor tutuyorum kendimi. Düşünsene adam zaten hayatı sona yaklaştığı için üzgün, bir de ben gidip 'Pardon ama yaşamanın anlamını buldunuz mu yoksa öyle cevapsız mı gidiyorsunuz bu dünyadan?' diyorum... Ya da uygun bir üslupla soruyorum. Ama adam beni depresyona sevk eden bir cevap veriyor : BİR ANLAMI YOK Kİ, YAŞA GEÇ...

   Yirmilerimin ortasındayım ama hala 18 imde hissediyorum, bu normal mi mesela? Bir de dünya berbat ama her zaman berbattı diyor şiirler falan. O zaman neden inatla yaşıyor ve inatla bizim gibi sorgulayacak türler çoğaltmaya devam ediyoruz. Ha bi de sorgulamayanlar var tabi. Ama yok ya ben onların da istemsizce sorguladığını düşünüyorum. Yani bir insan NEDEN VARIM? sorusunu sormadan yaşayamaz herhalde? Yok, buna inanmak istemiyorum.

   Ha bir soru daha var. Dünya her zaman berbatmış ya hani? Duyarsızların duyarlılardan sayıca fazla olmasından kaynaklı olabilir mi bu durum? Ya da duyarlı olan bir çoğumuzun (beyazdan mavi renge dönüşen şirin gibi) duyarsızlaştırılmış olmamızdan kaynaklı olabilir mi acaba?

   Artık Güneş çıkmalı ve fırtına dinmeli. Çünkü kafamdaki sorulardan da bu bezgin hallerimden de yıldım.

Kendime hatırlatma : Tahminen yazıyı yazdığıma pişman olup sileceğim ama olsun. Bir nebze rahatladım.

Yorumlar

  1. Genelde aynı hislerle yaşayıp tepki gösterenler ve göstermeyenler var bence. Yapılması gereken de, kendi evimizin önünü süpürmek sanki. Yoksa yaşamak çok zorlaşıyor ve başka bir çare de göremiyorum. Neyse herkese bu ruh halinden koşarak çıkalım hep birlikte, belki bir an da güzelleşir her şey...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sanırım şu an için tek yapabildiğimiz de bu Bitli Turist :) Yoksa gerçekten sorularla sorgulamalarla gün geçirmek çok zor...

      Sil
  2. heeey sıkılmışsın filan işte havadan olabilir geçmiştir kiiii olur öyle, yaşa geç çok doğru ki, sorgulamak boş, dün ve yarın da yok zaten hepsi hayal :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Belki de sen de haklısın .. Hem zaten bugün güneş var mutluyum ;)

      Sil
  3. zaman zaman böyle ruh hali içinde olabiliyor insan sevgili Deep tone sayesinde sayfana ulaştım ve takibe aldım bende beklerim...

    YanıtlaSil
  4. Zaman zaman manik-depresif haller normal olabilir bence. Bazı zamanlarda hepimiz sıkılabiliyoruz.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bence de normal ama sanırım o an insan o depresif hali kabullenemiyor ve acaba bi sorun mu var bende diye düşünüyor..

      Sil
  5. Teşekkür ediyorum mutlaka geleceğim ..iyi çalışmalar ..

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Klavyeye değen parmaklarınıza sağlık :)