28 Haftalık Anne Adayından Hamileliği Dinliyoruz

          

    Ne zamandır buraları unuttum. Ama aklımın bir köşesinde hep bir gün tekrar başlama hevesi de vardı. Bu aralar bu heves yerini gerçekçi adımlar atma isteğine bıraktı. Başladım kara kara düşünmeye "Ne yazmalı?" Sonra dedim ki "yazmadığım süreçte benim için meydana gelen en büyük gelişmeden bahsedeyim en iyisi: hamilelik!"

    Biz haberi karantina dönemine gireceğimiz günlerde aldık. Ama ilk aylar tehlikeli oluyormuş vs. diye kimselere ağzımızı açmadık. Sonra yavaş yavaş aileler ulaştırdı zaten tanıdıklara. Bizim de işimize geldi :) Karantina sürecini atlatmada durumun epey de yardımı olduğunu belirtmeliyim. Hapishanedeki adamın geleceğe dair umudu varsa o hapishane ona dar gelir mi?

      Her şey çalışırken aşırı uykulu olmamla başladı. Ama ben bunu bahar yorgunluğuna bağladım. Normalde de bahar gelirken esneme halinde ve uyuşuk olurum. Bu seferki kafamı masaya koyup uykuya dönüşen bir esnemeydi sadece :)

       İlk trimester dedikleri 3 ay hem karantinadan hem de hormonların vücuduma yaptıklarından dolayı genelde yatarak geçti. Bu süreçte işler biraz eşlere kalıyormuş. Salçalı yemeklere kısa bir süre veda ettik, mutfakta daha önce duymadığım kokular alıp mutfağa giremez oldum. Bütün dolapları harıl harıl sildik. Geceleri bulantıdan uyuyamayıp beyaz leblebi,çiğ badem derken midemi çerez panayırına döndürdüm. 2-3 haftada son buldu neyseki bu gariplikler de normale döndük. 

      2.trimester daha enerjikti. Kızımla müzik açıp oynadık, normalleşmeyle doktor bir tehlike yok diyince Antalya'ya eşimin memleketine gittik. Denize girdik. Aşırı derecede hamile gibi bile hissetmiyordum artık. Sonra kızım ilk hareketleriyle 'Ben burdayım' dedi. Önce "yok canım"dedim, "bekliyorum ya ondan öyle gelmiştir." Daha bariz seyirmelerle emin olmamı da sağladı. Detaylı ultrason denen şeyle kızımın elini ensesine koymuş keyif yaparkenki yüzünü bile inceledik. 

    Bu süreçte kaygı ve kuruntu fabrikası kafamıza bulunulan büyük destekten de bahsetmem lazım. Bilmem kimler detaylı ultrasonu kötü bir yerde yaptırmış da çocuğun ölümcül hastalığı tanımlanamamış mesela. Mutlaka bir profesöre yaptırmalıymışız. Çocuğa daha hiçbir şey almamış mıyız? Bilmem kimin çocuğu bilmem kaç ay önce doğmuş da alsak iyi olurmuş muş... (o gece kabusumda doğuma yetişiyordum) miş mişiz de mış mışız ... Üstüme bir yazı asmayı bile düşündüm: "RAHAT BİR HAMİLELİĞİN ÇOCUK İÇİN İYİ OLACAĞINI DÜŞÜNÜYORUZ. İYİ NİYETİNİZLE KAYGILANDIRACAK ŞEYLER ANLATMAKTAN VAZGEÇİNİZ!"

    Tabi anlatılanlar sadece hazırlık sürecine dair de değildi. Kendi doğumlarını da anlattılar bol bol. Bebeği kucağa almanın dünyanın eeeen güzel şeyi olduğunu anlatan ailenin o bebek çok soru soran yaşında bağır çağır olduğunu gözlemledim. Kafamdan "bu çocuğun doğumu mu dünyanın en güzel şeyiydi? Sonra nasıl bu hale geldiniz?" diye sormak istedim. Bizi heyecansızlıkla suçlayanlar oldu mesela. Siz daha duruma alışamamışsınız diyenler. Ki alışamamıştık evet. Çünkü tek düşüncemiz o zamana gelene dek anne karnında varlığını devam ettirmesiydi. Doğum anında tek düşüneceğim şeyin de "bu sorumluluğun altından en güzel şekilde kalkabilecek miyim bakalım?" olacağını sanıyordum. Bu açılardan biraz sinir bozucu şeyler yaşamadık diyemem. Sonuçta ilk kez yaşadığımız bir durum ve belirsiz korkutuyor. İnsanlar köstek olmanın yanında korkunç örneklerle de süsleyince garip oluyorsunuz.

    Korkularla kaygılarla 3.trimestera gelebildik. Henüz kızımıza aldığımız tek şey şu çanta. Onu da ilerde kampa giderken de kullanırız düşüncesiyle aldım. Yani o bile tam anlamıyla kızımın sayılmaz. Ama bu süreçte anneannesi ve etraftan biiir sürü aklımıza bile gelmeyecek kişiler hediyeler getirdiler. Biz de yakın zamanda hastane çantasına el atacağız. 

    Son 3 aya girmemizle mide problemlerim saklandıkları yerden çıktılar. Midem ağzımda geziyorum. Bu da rahmin büyüyüp mideye baskı yapmasındanmış. Bir de el ve ayaklarım şişiyor. Kendimi balon gibi hissediyorum. Hayatımda ilk defa 10 kilo aldım. Nasıl verileceğine dair kafamda deli sorular...

    Kızımız güçlendi. Acıkınca tekmelerini esirgemiyor. Burdan da annesi gibi sinirlenen biri olacağını anlıyoruz :D Babaya da Allah yardım etsin diyoruz..

    İsmini az çok belirledik ama "Aaa Kara mı onlar çok salak oluyor sakın koymayın..Aaa Ak mı onlar da ne biliyim az şey mi oluyorlar?!" diye her isme bir yorum dinlememek için soon dakikaya kadar kamu oyuna sunmamaya karar verdik. Soranlara "doğunca tipine bakıp karar vereceğiz" diyorum. 

    İlerde ne olur bilmiyorum. Büyüüük umutlarım da yok. Normalce (ve umarım iyi anlaştığımız :)) bir çocuk bekliyorum. Ama insanı heyecanlandıran bir duygu olduğu doğru. Umarım isteyen herkes bu duyguyu yaşar :)